…of het verhaal over het moedig, tikkend hart van vrijheidsstrijder William Wallace.
Een film uit 1995 die je absoluut gezien moet hebben, vooraleer je opnieuw door de aarde wordt opgenomen.
Niet alleen bijzonder voor z’n mooie muziek, het prachtige landschap, maar ook voor z’n romantiek, en heel het leven dat zich achter de beelden verschuilt.
Als iedereen dat klein beetje geloof, die innerlijke kracht, dat vlammetje in zich had om z’n eigen wereld te veranderen, dan stonden we samen al een heel stuk verder.
Wallace komt op voor zijn volk en verkiest vrijheid, boven materiele hebzucht, verkiest mens boven onmens, een duik in het ongewisse boven gewoontes,…
Een groot voorbeeld voor de mensheid. Geef dat verdreven stukje Robin Hood en Lady Di meer ruimte in 2017! Freeeeeeeeedom hoor ik nog elke dag door de straten galmen.
Symboliek gaat al eeuwen mee. Wat er zich in de 13de eeuw in Engeland en Schotland afspeelde, is ondertussen over de hele wereld verspreid. Gelijkenissen zijn treffend, geprojecteerd in de geest van deze tijd.
De straffen zijn vaak menselijker geworden maar de belastingen zijn gebleven.
Ook vandaag nog worden er massa’s taksen geïnd en sommige daarvan zijn onaanvaardbaar.
Om maar een klein voorbeeld te geven: in 2016 alleen al inde de Vlaamse overheid 15,8 miljoen aan erfenissen. Geld dat door overledenen aan goede doelen werd geschonken, een beetje absurd dat de staat daar ook nog zijn part moet van krijgen. Geld dat ten dode staat opgeschreven.
Burgers moeten net aangemoedigd worden om aan mooie vooruitzichten te schenken, zonder daarop belast te moeten worden.
Door goeie doelen te verrijken, geef je warmte aan je bevolking, geef je andere mensen kans op een leven. Helaas komen deze cadeaus opnieuw in handen van macht en worden ze verkeerd verdeeld, zo is het altijd al geweest, maar moet het zo blijven?
Elke maand vindt men nieuwe belastingen uit, komen er meer regeltjes en wetten, we zien tussen het bos de bomen niet meer, toch blijft de overheid uitvinden.
Het wetboek wordt dikker en machtiger. Geen enkele inwoner die nog precies weet wat mag en niet mag.
Iedereen zit tussen de lijnen gewrongen, een hellange file, het wordt daar smaller en smaller, elke dag een beetje meer claustrofobie, angst, stress, de ziekte van deze tijd
We verliezen onze vrijheid, vastgeketend aan regels en wetten die we zelf lieten optekenen door al die verschillende regeringen.
En “de staat” geraakt er maar niet aan uit …elk jaar opnieuw komen er nieuw tools omdat er gaten zijn.
Weet u hoeveel ministers en staatssecretarissen we hiervoor ondertussen betalen?
Federale regering: 14 ministers + 4 staatssecretarissen
Waalse gewestregering: 8 ministers
Franse gemeenschapsregering: 7 ministers
Vlaamse regering: 9 ministers
Brusselse gewestregering: 5 ministers + 3 staatssecretarissen
Duitstalige gemeenschapsregering: 4 ministers
Het college van de Vlaamse-Franse en gemeenschappelijke gemeenschapscommissie met 14 mensen
Daarnaast heb je nog provinciale en gemeentelijke leiders en last but not least: De Europese gemeenschap. Dit alles in ons kleine Belgenland.
We weten waarvoor we werken…
Ook in de tijd van William Wallace hadden machtshebbers de touwen stevig in handen.
Er is dus op al die eeuwen weinig veranderd. Het voetvolk betaalt.
Los van al die taksen zijn we als individu ook de natuur aan het slopen.
Veel bomen zijn verdwenen, beton is in de plaats gekomen.
Elke dag leren we wat bij, om dingen beter en efficiënter aan te pakken, om nog sneller te gaan.
We zijn vooral bezig geweest met onszelf.
Meer en meer mensen die macht verkiezen boven de onbetaalbare charme die vrijheid met zich meebrengt.
Elke dag vraag ik me af of dit niet anders kan…
Moeten we niet allemaal terug een beetje Wallace worden?
Wat werk inleveren en vrijheid (her) uitvinden?
Onze waarden veranderen. Onze tijd herverdelen.
Vervuiling stoppen en opnieuw de natuur en onszelf gaan eerbiedigen?
Van kleine dingen gaan houden, vrolijk worden en eens glimlachen naar elkaar.
Liefhebben. Elkaar helpen, waar nodig.
In 2017 moeten we daar absoluut een punt van maken !