Teder streelde zijn tong het landschap, als fluisterende wind
Intens genieten van berg en dal, zij voelde zich bemind
Een blik in haar ogen, de bedampte spiegel vol passie en genot
Nog even en samen rillingen voelen tot ver in het bot

Ergens ontsprong een nieuwe bron, een emotionele stroom
Er baant zich een oneffen pad door haar wildste droom
Neuriënd op de oever, dampend water, wolkjes van stoom

Zichzelf zijn, met vallen en opstaan
Een ander volgen, kan je beter laten gaan
Vier je eigen leven elke ochtend weer
En heb jezelf lief, dagelijks een beetje meer
Niemand zit beter in dat lichaam van jou

Eigenzinnig ingeduffeld, veel warmte tegen de kou
Elke dag brengt z’n mooie beelden binnen
Neem tijd voor jezelf, neem tijd om te beminnen