Zachtjes teengetrippel, zoektocht naar menselijk vertrouwen
Eenzaam in het donker tasten, doodse schrik voor scherpe klauwen
Strijden in een bikkelharde wereld, weinig plaats voor fijn gevoel
Twijfelende tekstballonnen scheren rakelings naast hun doel
In het brein worden zinnen verzameld, die nooit daglicht zien
Enthousiast geboren, door wantrouwen vastgeketend nadien
Niemand bouwt met stenen, gevoed door losliggend zand

Zowaar niets dat blijft rechtstaan na wateroverlast of hevige brand
Enkel als mensen er vurig voor gaan is er uitzicht en hoop
Vergeet leugens, achterklap, die goed gespeelde soap
Eenvoud en liefde vergaren in kleine onzichtbare dingen
Nieuwe bronnen ontdekken, helder water om in te springen

Verbeelding ontwaakt als regelmaat kan sluiten
In de wereld raken nog weinig hoofdfiguurtjes buiten
Jaloers kloppen op een deur die niet meer opengaat
Frustrerend in een hoekje, helse schrik voor verraad
Troosteloos kijken naar ’t leven dat  z’n gang mag gaan
Inééngekrompen, moedeloze puberteit, in de kou gestaan
Ellendig, al die mooie kunstwerken die nergens geraken
Neergestort, nog voor ze het verschil kunnen maken

Zonder fantasie worden beelden gevoelloos achtergelaten
Eenzaam, weinig kans gekregen om deftig uit te praten
Verbaas, laat verbeelding gedijen in het heelal
Elke dag stilstaan en kijken naar de mooie lichtinval
Nieuwe gedachten laten rijpen want dromen kan je overal