Gedichten
Waardering
Waar is mens gebleven in zijn levensverhaal?
Angstig op zoek naar hebzucht, naar materiaal
Afsnauwen en roepen, tot cijfers verschijnen
Ronddwalen om in een hoop leegte te verdwijnen
Drank verdringt stress, het hoofd loopt leeg
Emotionele doodstraf, koekje van eigen deeg
Ren de andere kant op, relax en waardeer
Inspanningen lonen, veel minder voor meer
Nagenieten van de ontelbare puntjes kippenvel
Gemeende uitspraken, een menselijk eerherstel
Zonnebloem
Een tuin vol bloemen, kijkend naar invallend licht
Elke dag de zon volgen tot deze wegzakt, uit hun zicht
Nieuwsgierig staren, het hele veld dezelfde richting uit
Allen genieten ze van de warmte op hun huid
Comfortabele kleedjes wapperend in de wind
Heerlijk lachend, altijd goed gezind
Tournesol, door de hele wereld bemind
Hoogtepunt
Echtheid, een landlapje eenvoud op de hoogste top
Essentiële trektocht naar boven, moeizaam bergop
Nostalgisch beekje kabbelt zachtjes naar beneden
Elke traan verbroederd met zweet is moegestreden
Noorderwind blaast z’n zuchten tegen de flanken
De boomgrens verdwijnt, in de verte hoor je janken
Erosie puzzelt met rotsen tot kunstwerken ontstaan
Ruisende wind, neerdalende half-blaadjes vergaan
Tegen de wand is ’t veilig, schaduw glimlacht tevree
Intiem strelend onkruid, wandelt nog een tijdje mee
Groen vergrijst, langzaam reizend naar de zon
Zachtjes wolken raken, daarboven op ’t balkon
Een hemel vol hebberige gieren aast voorbij
Verrassend uitzicht, een schone wereld aan je zij
Eerlijk en grenzeloos, ver weg van alle soorten geweld
Nog uren nagenieten, ogen gesloten, je wereld vertelt.
Vluchtig
Decor veranderd, weg van deze fel bebouwde bol
Ergens tussen de wolken, alle vluchten zitten vol
Rondvliegen tot men de bestemming haalt
Tegen hoge snelheid, tot het tuig nederdaalt
In de hemel lopen lijnen kris kras door elkaar
Geroutineerde schrammen, langzaam uitwisbaar
Zending van mensen, een kruising van culturen
Een hemel vol kleuren, een pak wolkenfiguren
Vrij als een vogel, zweven in een stalen kooi
Even ver weg van zorgen, in een toeristisch konvooi
Nagenieten, daarboven is alles zo stil en zo mooi
Grondoffensief
Nog even en dan wordt het weer helemaal stil
Elke dag doden ruimen, angstaanjagend geschil
Geen grasgroene weiden, horizon grijs gekleurd
Executies ontoelaatbaar, veel mensen weggesleurd
Niemand durft nog kijken, geen einde in zicht
Ettelijke jaren al een gruwelijk bloedbad aangericht
Noodkreten van burgers, echo’s gaan de wereld rond
Triestige beelden, veel onschuldigen zwaargewond
Waardeloze daden, wereldruim kapot gemaakt
Intimidaties, waarin het binnenste wordt gekraakt
Nu en dan een staakt-het-vuren, de wapens neer
Trotse helden met overwinning, te weinig verweer
Ingevoerde vrede, altijd samen blijven hopen
Grenzeloos, geef liefde kans om over te lopen
Zinvolle besprekingen tot de rust kan wederkeren
Eindelijk, stop met de mensheid te choqueren
Verdraagzaam zijn en constructief bevrijden
Emotionele terugkeer, samen dat leven leiden
Naast elkaar staan, nooit meer hoeven te strijden