Af en toe heb ik er genoeg van…
En dan loopt die pen helemaal leeg
Verstand neemt z’n dagje vrijaf.
Emoties krijgen uitzonderlijk wat vrijheid
Geschreven in vlees en bloed, gecensureerd
Gevoelens verwerken, je verstoppen in papier
Maar net als mijn rijmwoorden…,
zullen ook deze nooit op bestemming geraken
Gelukkig blijft hoop steeds in de buurt
Gisteren ligt ondertussen al heel ver weg

Af en toe heb ik er genoeg van…
Een minder goeie dag, stress,
’t gezaag van 2 opgroeiende kinderen
Dat rot gevoel van binnen,.. als fruitvliegen
tandenknarsend, tot het lekkers is verwerkt
Niemand luistert. Alles kleurt donkerzwart
Iedereen met zichzelf bezig, recht vooruit.
Overal mensen, geen ziel te bespeuren.
Het leven gaat veel te snel voorbij
Morgen wordt het vast en zeker beter.

Af en toe heb ik er genoeg van…
Op het werk, nog geen schouderklop gekregen
Geen lief woord, weinig appreciatie, ongewaardeerd
Stress kruipt elke dag geluidloos uit het tapijt
Vergaderingen, compromissen opgesoupeerd
Wel regelmatig bonus, medaille na 25 jaar,
dat is niet waarnaar een menselijk hart verlangt.
dat is niet waar je naar uitkijkt na 27 j. trouwe dienst.
Bij de begrafenis komt men uitleggen hoe goed je was
maar daar heeft niemand wat aan …

Af en toe heb ik er genoeg van…
die besparingen, die ondergedoken taksen
die politieke spelletjes, heen en weer getrap
Nooit compromissen van de partij
De staat maakt kleine mensen kapot
Drama’s, kranten vol, sensatie gegarandeerd
De belastingbetaler in de goot, uitgemolken
Beloftes, die nooit het daglicht zien.
Niets dan kortsluitingen, onweer in de lucht
Gedonder onophoudelijk, boven ons.

Af en toe heb ik er genoeg van…
Die regeltjes, wetten, ontelbaar geworden
Weggecijferd, elke dag opnieuw
Boetes, straffen, ‘t wetboek is vergiftigd
Gaat de staat ons leven blijven bepalen?
Alles ondermijnd, onzichtbare veel leed
We kunnen niet meer terug
door dat verbodsteken tegen de gevel.
Welke nieuwe wet wordt vandaag gestemd?
Nooit meer genieten van wat we droomden

Af en toe heb ik er genoeg van…
Natuur verzuipt in ’t vuil, gele watertranen
Afval, die mooie planeet kapot gemaakt
Egoïsme trekt diepe littekens door de straat
We bouwen maar op, hoger en verder
Groen vergaat, alles wordt bruin en grijs
Het klimaat warmt op, al die uitlaatgassen
Zon verdwijnt, haar tranen verdampen
Ons zuiveringssysteem verdwijnt zienderogen
We maken samen de wereld kapot.

Af en toe heb ik er genoeg van…
Om achter de schermen te leven.
Een marionet, bewegen op verzoek
In de schaduw van het geld
Macht heeft de touwtjes in handen
Elke firma wil ongetwijfeld z’n cijfers halen
De buitenwereld bewijzen,
hoe goed ze wel bezig zijn.
Maar wie ik ben, …
en waarvoor ik sta, is niet belangrijk in dat verhaal

In de toekomst wil ik mensen rondom mij,
die me niet overbodig vinden
die van me houden zoals ik ben
die me appreciëren voor de dingen die ik doe
die dat schouderklopje geven
een goed gesprek voeren
eerlijkheid hoog in het vaandel dragen
die oog hebben voor de kleine dingen
mensen waarvoor ik iets kan betekenen
… waarmee ik m’n dromen kan delen

Dodentocht, het leven heel even in 3D
Dromen – Durven – Doen!

Na een maandenlange voorbereiding met heel veel amusement, gelach, plezier, genot, planning en vertier, … stond, na de nacht van de maan, ineens de allergrootste uitdaging voor de deur:
Dé Dodentocht in Bornem
We hebben hem binnengelaten.
Hieronder volgt het verhaal.

3 Dagen voor de tocht komt team Oscar en de walkers nog eens samen in ‘t kleinste maar meest gezellige café van Vlaanderen om de laatste voetstappen te bespreken. Er wordt gezeverd, gedronken en veel over het heengaan gefantaseerd. Er hangt ‘n gezonde nervositeit en lijkengeur in de lucht die de komende dagen bijna alle deelnemers-deelneemsters zal blijven achtervolgen. De laatste as dooft, iedereen pikt z’n knapzak en z’n nummer op, netjes klaargezet door de cafébaas.
De deur wordt dichtgetrokken.

Op D-Day (in ons geval Dodentocht-dag) staat de team-bus klaar.
Jochen (ploegleider in de volgwagen ) en Katrijn (planner-stapster-ennogheelveelmeer) zorgen dat alle rugzakken worden geladen, dat er voldoende voorraad aanwezig is, stopplaatsen worden afgesproken, nachtkleding (geen japonnen), wat extra druivensuiker en EHBO mee de wagen in gaan.
De sfeer zit goed, de overgebleven teamleden, nu nog springlevend, zijn klaar voor hun helse onderneming – 100 km stappen.
Teamgenoot Daniel moet om gezondheidsredenen de tocht vanuit de zetel volgen, Anja haakte de laatste week om privéredenen nog af en ook boegbeeld Oscar mocht helaas niet aan de tocht beginnen van het lijkencomité. (beestig he ?)
Met z’n 9-en (Katrijn, Sandra, An, Sylvie, Linda, Wim, Chris, Stoof en …Kurt – een vriend van Chris die samen met ons wil sterven) stappen we richting vertrek, de abdij van Bornem
Nog een paar 100m wandelen, wat schaduw zoeken en dan wachten tot de Paster om 21u z’n klokkenspel boven haalt.
Precies om 9u Pm., Bornem komt in beweging. Het is echter Saartje Vandendriessche die met de dodenklok begint te spelen. Ondertussen worden wij naar de controlezone geleid. (rug)Zakken worden gecheckt, niet onbelangrijk na al die aanslagen van de afgelopen maanden.
Al denk ik (Stoof) persoonlijk dat een zelfmoordterrorist hier niet veel eer kan komen opstrijken – doden vallen hier alleen vanzelf.

Eerste scan is een feit. De stad aan de Schelde leeft. Iedereen ligt op straat. Rijen dikke mensenmassa aan de VIP-tent. Ontelbare dj’s zwieren hun beste hits op de mengtafel (van Live is Life tot Death Metal, van afscheid nemen bestaat niet (Marco Borsato) tot de meeste dromen zijn bedrog (ook Borsato). Tuinen zitten vol, de wegen versierd, alle kerkhoven verlicht. Alleen maar levendige, vrolijke mensen, genietend van cava, bier en buren…
We maken een lus rond Bornem, zien de lichtjes van de Schelde en verdwalen na 20km opnieuw in de straten van Bornem.
Ondertussen blijven er nog enkelingen over in het centrum, meer dood dan levend, het gerstenat heeft op die 4 uur tijd lelijk huisgehouden.
We zijn middernacht gepasseerd. Het parcours leidt ons langs bos en andere dorpskernen, stuk voor stuk zwarte pareltjes in het landschap, de ambiance blijft.
We zien heel veel gezelligheid, kleine kaarsjes, spandoeken, onnoemelijk veel aanmoedigingen voor deze zware tocht.
Tijd om schaapjes te tellen hebben we niet, ook al zien ze wel vaker naast het parcours lopen.

Na 30 km voelt Wim zich onwel. Er liggen 2 vechtende rijsttaarten op z’n maag. Hoog tijd om die ruzie te stoppen. We duiken de Rode Kruispost van Ruisbroek binnen maar z’n laatste blik laat me vermoeden dat ze die knokpartij daar niet meteen gaan kunnen stoppen. Ik laat een bezorgd gezicht achter bij de dokter. Jullie moeten door rees nog in zijn stem, toen de dokter verder z’n conflictsituatie onderzocht…

We trekken met z’n 8-en verder. Het zwaarste deel van de tocht komt eraan.
De eersten (ultralopers) hebben de eindmeet al bereikt – dit volledig ter zijde.
Van km 33 naar Den Duvel op 42 km en dan meteen door naar Palm op 52 km.
De eigenlijke dodentocht kan beginnen.
Hier voelen mensen de eerste vlammetjes in hun schoenen…
De deur van de hel staat op een kier. De Duivel zet de achtervolging in.

We wandelen verder onder ‘t wakend oog van de Grote Beer. Talloze vallende sterren, zo’n 78 per uur als we het weerbericht van Frank Deboosere en Valerie Thijs mogen geloven. En inderdaad…regelmatig flitst er eentje voor onze neus voorbij.
We doen dan meteen met z’n allen een mooie wens (u raadt nooit wat die inhoud was  – zonder te veralgemenen)
De vrouwen duiken regelmatig het bos in, ook de maïs wordt flink besproeid. (Beste lezer, denk even na voor u nog popcorn eet, het is belangrijk)
Aan de Duvel vernemen we dat Wim’s dokter een heldendaad heeft verricht. Hij heeft vrede in het rijstveld gebracht. Wim loopt ondertussen een tiental minuten voor ons uit en deze voorsprong zal alleen maar vergroten.
Net voor de Palm passeren we de plaat van 50 km. Er worden wat kiekjes gemaakt van de mijlpaal op weg naar de hel. De meesten onder ons zijn nooit verder geweest dan deze afstand.
Vanaf hier kan meteen ook het aftellen beginnen. Al wat nu komt is voor Oscar en z’n walkers (de meesten) onbekend terrein, gewaagd en nu al een overwinning.
2 km verder, zien we de eerste palmbakken verschijnen. Het boerenpaard in ons staat op. De omgeving ruikt naar een mengelmoes van zweet, lijkengeur, gerstenat en Spaghetti Bolognaise. We stappen nog even door en daar staan onze volgers. Een welgekomen minibreak waar iedereen van kleding wisselt en voorraden worden aangevuld. Chris neemt de EHBO zorg voor zijn rekening.
Blaren worden doorprikt en iedereen krijgt wat spanadra toegediend.

De volgende uren worden stiller, ’t “lijkt” alsof je in de hel niet veel lawaai mag maken. Iedereen zet regelmatig wat muziek op. Genieten in het hoofd en tussen de maiskolven…

Via de velden van de tuinbouwschool in Merchtem, Buggenhout bos, Opdorp, Puurs en Oppuurs wordt er rustig verder door de natuur gewandeld.
Tussen de distels loop ik iemand op blote voeten voorbij en vraag me af of die mens zich niet geprikkeld zou voelen – ik heb de moed niet om het te vragen…

Ondertussen moet Linda ons verlaten. Hoestbuien en hevige spierpijn haalden het laatste leven weg.
Zij zal Opdorp (69,1 km) niet meer met ons binnenwandelen.
De plaat van 75 km wordt lachend onthaald.
Supporters dikken aan, familie en vrienden komen ter plaatse, de aanmoedigingen worden heviger. Heel Duisburg en het kinderbrandwondencentrum lijkt ons te achtervolgen  We zijn er blij om, ook al laten we dit niet meteen merken!
In de hel brandt het vuur ondertussen immers nog heviger dan we ooit hadden gedacht.
In onze gedachten krijgen we voorlopig alles geblust – of via het maisveld – want dat lijkt de dode draad te worden 

80 km overschreden, nog 20 te gaan. Chris verwijdert de tranen uit de laatst opgekomen blaren, zon zorgt voor verdamping.
We trekken verder. De kniescharnieren krijgen het hard te verduren. Benen worden zwaar. Vertrekken gaat steeds moeizamer, maar iedereen vindt telkens weer z’n tempo om verder uit te stappen.
Na de voorlaatste stop in St-Amands trekken we de dijk op, een zonovergoten stukje langs de Schelde.
Ondertussen is Wim de finishlijn overgestapt.
Een mooie maar zeer lange wandelweg naast één van de grootste rivieren van België. We kronkelen door het landschap, we slenteren en sloffen nog wat “loopnaardemaan-vlaggen” van Kom op tegen kanker voorbij, krijgen een Spa aangeboden zodat ons leven weer heel eventjes wat begint te bruisen en zien dan in de verte de allerlaatste tenten voor de aankomst. Van hieruit is het nog 5,4 km tot de eindmeet.
Die laatste 5 km wordt een triomftocht. De kinderen komen ons tegemoet. Ik pak Sylvie vast en benadruk zonder woorden welke prestatie ze hier heeft neergepoot. Haar traan op m’n schouderblad zegt meer dan genoeg. De laatste km, Sylvie en ik smijten alle remmen dicht. We wachten heel eventjes op de rest van het team en al gauw komen Chris en Kurt, Sandra, An en Katrijn uit de achtergrond opgedoken.
Iedereen ziet er zwaar gehavend maar gelukkig uit. Ze stralen, al zal dat van de buitenkant minder goed te merken zijn.
Er volgt nog een ware triomftocht door de straten van Bornem. De vrouwen krijgen nog een bloemetje toegestopt, een roos waarvan de stekels vermoedelijk niet meer voelbaar waren.
We pakken elkaar eens goed vast. We huilen. We hebben de tocht door de hel tot een goed einde gebracht. De finish is een feit.

De dagen daarna worden de dames één voor één op de pedicure-tafel gelegd, ook Chris wordt van het hoofd tot de voeten gemeten. Van Kurt heb ik niets meer gehoord.
Wim onderhandelt vermoedelijk wat verder met zijn wonderdokter  en ikzelf ben na de dodentocht een weekje gaan wandelen in de Oostenrijkse Alpen – mijn vrouw had onze vakantie daar geboekt…

Laat ons hopen dat we ook voor OSCARE vzw iets hebben betekend

20 juli 2016 – Nacht van de Maan – Halle-Zoersel
Een avond in juli waarop de maan zijn mooiste pakje aantrekt.
In Halle-Zoersel viert men deze magische dag al voor de derde keer op rij met een stevige wandeling, de Nacht van de Maan.
Dit jaar kan organisator Jan De Prins rekenen op een 700 tal wandelaars, afkomstig uit heel het land.

De parking loopt stilaan vol, wandelschoenen worden aangetrokken, mensen slenteren met mondjesmaat naar de tenten in Park Hallehof.
Op het feeërieke binnenplein wordt iedereen ontvangen door de enthousiaste piloten van het Maanteam.
Elke wandelaar krijgt er een chip, goodiebag en onnoemelijk veel drank en eet-bonnen om deze betoverde nacht door te komen.
Om 22 uur , na zonsondergang en nadat de laatste noten uit de instrumenten van een plaatselijke band vloeien,
vertrekt iedereen tegelijk de nacht in met eenzelfde doel, 42 km wandelen onder het mooiste licht van de maan.
En de “voetgangers” hebben geluk…, na 5 km bij aankomst aan het Albertkanaal, verdwijnen de laatste wolken rond de schaars geklede maan.
Dit magisch licht zal de wandelaars vanaf dan tot de ochtend in zijn volledigheid blijven volgen.
De stappers genieten 42 km (al denkt ons groepje dat de afstand ongeveer 44km is ) met grote G.
Wandelwegen omgeven door natuur door bos en velden, langs weiden en beken.
Nog voor middernacht worden de trekkers al een paar keer ontzettend enthousiast ontvangen door de plaatselijke fanfare
Er is zelfs mogelijkheid tot moondippen.
Daarna ruimen de aanmoedigen plaats voor stilte.
Honderden glimwormen, een groene sliert door de Antwerpse Kempen.
Ondanks de duistere nacht lijkt alles langs de kant van de weg zo zuiders mooi, onaangeroerd, geluidloos
Met een beetje veel fantasie waan je je wel vaker op een tropisch eiland waar de wind heel even met bomen komt praten.
Een magisch mistgordijn maakt zich meester van de velden
Tegen de ochtend, nog voor zonsopgang, brengen merels, in gitzwart verenpak hun eerste ochtendliederen uit.
Onweerstaanbaar mooi gezang
Stappers trekken op kousenvoeten verder, van de ene bevoorrading naar de andere, genietend van de pracht van de natuur
En als de reizigers dan toch heel even een glimp van de bewoonde wereld opvangen, lachen lampen en kaarsjes hun toe. Buurtbewoners wensen de stappers heel veel succes.
Zon wordt stilaan wakker, terwijl de maan z’n laatste pracht laat zien, z’n pyjama aantrekt om te gaan slapen.
Ondertussen zijn ook de eerste wandelaars aangekomen op de binnenplaats van kasteel Hallehof.
Honderden anderen zullen het voorbeeld volgen in de komende uren.
Op de ontbijttafels heeft dauw z’n druppels verspreid.
Voor iedereen een trappistenontbijt. Ook dat is nog even genieten onder de eerste stralen van de zon.
En dan trekt iedereen naar huis. Tijd om te gaan slapen en verder te dromen…
Voldaan met een pak nieuwe beelden die eeuwig achter het netvlies zullen blijven hangen.

Steven Terlaeken
© Stoofk

De Ronde Van België.
Hoeveel etappes nog ?

België, één van de kleinste Europese landen, 30528 km²
Fietsland van weleer, in afgelopen 100 jaar heel wat prijzen bij elkaar gereden
Op ’n zucht van de hel van het Noorden.
Stakingen, betogingen, rellen, elke dag wel ergens een lekke band
Machteloosheid, vol onbegrip, ongenoegen, ondankbaarheid, onbereikbaar, onbenut, onbenulligheden, onbesuisd…
Een heleboel on-nen die op off moeten worden gezet !
We fietsen de verkeerde kant uit.
Waarom worden er onwezenlijke beslissingen genomen, dagelijks genoeg voorbeelden in de pers. Mensen de straat op gejaagd, we rijden als zotten, …maar hoe lang nog ?

Het huidige parcours is niet goed uitgestippeld.
Verkeerde sponsors, gepeupel opgejaagd zo krijgen we ons landje niet in de juiste koers.

De laatste maanden draait het vierkant, in de schaduw van z’n helden.
Hoofdstad Brussel, platgereden door de grote Europese Unie
Een gemeenschap die stilaan uit elkaar bolt, enkel oog voor kermiskoersen, gebekvecht over wie de leiderstrui mag dragen.
Niemand die wil toegeven dat de staat van de straat erbarmelijk is, vol oneffenheden en dringend
gerepareerd moet worden.
Macht deelt prijzen uit, maar de beloofde eindmeet wordt zelden bereikt.

Er loopt heel wat spaak. Sommige politici jagen ons het zadel in
Iedereen moet volgen, elke dag wordt een versnelling hoger geschakeld,
geen tijd meer voor ‘n knabbel onderweg, geen tijd meer om wat vitaminen op te nemen,

Politiek bepaalt het parcours, peloton zoekt aangename weg om in ‘t wiel te blijven zitten
Enkelingen spurten naar een prijs maar die wordt later weer wordt afgenomen.
Anderen een lekke band, ontploft en uitgeput.
De groep draait rond, niets dan volgers, publiek schreeuwt langs de weg.
Honderden vlaggen, van Vlaanderen zoals op al die andere Europese koersen
Kleurrijke truien die vechten tegen vergrijzing.

Snelwegen worden de grootste fotogalerij, kilometers heffing – voor vrachtwagens, maar hoe lang blijft de rest nog uit? Word je binnenkort getaxeerd als je even door de straten fietst of loopt. Mogen we nog buiten?
Elke dag worden nieuwe belastingen uitgevonden – iedereen een scheve rug, de pensioenleeftijd wordt bij geschroefd
Geen trampolines meer, gedaan met springen voor ‘t plezier
Het bos wordt weggenomen, er komen stenen in de plaats.

Langs de baan liggen duizenden drinkbussen, onverantwoord achtergelaten.
Die sprint om groen duurt veel te lang.
Onze afvalberg brengt op dit moment de grootste rode bollen op.

De reclame-karavaan passeert.
Iedereen met gadgets overladen, met suikervarkens gebombardeerd.
Onvergetelijke beloftes, felle kleuren, alles rozengeur en maneschijn.
Lachende gezichten, volksvermaak. Urenlang aandacht voor de meute.

De koersdirectie zwaait met ‘t vaandel, eerste renners komen eraan.
Daarna passeren echte helden.
Een paar seconden en ze rijden in de verte al die laatste heuvel over…
De gele leider triomfeert.
Op weg naar ’n nieuwe bestemming, tot topsport niet meer betaald.
Elke dag een coureur die de groep verlaat, eentje die de meet niet meer ziet,
neergevallen in de schaduw van de rode vod.
Door de bezemwagen bijeen gekeerd, …met z’n leven betaald.

Ik hoop dat er bij die sportdirecteurs op een dag een belletje gaat rinkelen.
Dat er wat wordt afgeremd, links en rechts wordt gekeken hoe we elkaar kunnen aanvullen.
Fouten toegeven, ook al zijn ze niet populair, menselijk blijven.
Opnieuw veilig koers zetten, uitkijken naar de rit van morgen.
We moeten de schakels van de ketting durven te ontleden, één voor één, af en toe eens smeren.
Het kader behouden, aerodynamisch, comfortabel zonder al te veel chichi.
Gelijkheid tussen man en vrouw

Waar zijn we mee bezig? Hoe moeten we verder? Met welke ploegmaats, in welk team? Horen waar het piept, vaststellen waar het niet meer gesmeerd loopt.
In zo’n koers zitten toch ook altijd zoveel wagens, zijn die echt nodig in het beleid?
En dan nog die tribunes vol gesponsorde toeschouwers
Rijden we elkaar daar al niet kapot? Moet alles zoveel kosten?
Meer neutrale wagens, meer stem van het volk!
Laat dat kort door de bocht gaan toch achterwegen, weer een valpartij

We moeten blijven hopen, samen naar die eindmeet, vooruit kijken naar morgen, maar ook even achteruit naar ploegmaats die achterop zijn geraakt. Steunen.
Geen koers staken, geen dingen kapotmaken langs de kant van de weg.
Samen de juiste richting in trappen, durven beslissingen nemen en/of weerleggen
Het voetvolk betrekken, zonder al te veel beloftes.
Communiceren, elkaar begrijpen, compromissen, geen politieke spelletjes
Haalbare koersen organiseren.
Samen over het wegdek fietsen, comfortabel voor de renners.
Meer doen met ideeën die vanuit het peloton worden aangereikt.

We mogen de pedalen niet verliezen… anders komen we geen meter vooruit.
We moeten zorgen voor dé tour