Oktober 2017…
En toen werd het project zelf naar de maan gestuurd

2 jaar mocht ik tegen iedereen met de allerbeste bedoelingen zeggen dat ze naar de maan konden lopen, voor het goede doel natuurlijk, een idee dat ik een tijdje geleden heb geschreven, deelde met mijn loopmaatjes en waaraan Kom op tegen Kanker een actie koppelde.
Fantastisch dat ik hiervoor helemaal kon rekenen op de steun van Saartje, Tine, Bart en Ruben. “Grote” Mensen met een ongelooflijk groot zowaar, gigantisch gouden hart, mensen die zich al op velerlei vlakken inzetten voor een betere wereld. 4 Bv’s die warmte uitstralen tot ver buiten hun omgeving.
Het project heeft ondertussen voor de tweede jaar op rij de maan gehaald en in totaal +/- 570000 euro opgebracht.
Ook dat geeft een warm gevoel hier diep van binnen.
Spijtig genoeg heeft kom op tegen kanker beslist om het idee ondertussen zelf naar de maan te sturen.
Ik hoop dat ze daar op een dag spijt van krijgen.

Af en toe moet je het geluk wat afdwingen, de juiste mensen ontmoeten, nieuwe paden durven oplopen en vooral blijven dromen, doorzetten en geloven in jezelf.
De krijtlijnen van loop naar de maan heb ik op een paar avonden, thuis uitgetekend, toen het even stil was en de maan met een paar sterren door ons vensterraam gluurde. Zij daarboven en de gedachte aan vrienden en familie die ik verloor aan deze nietsontziende ziekte, inspireerden me om dit buitenaards avontuur te schrijven.
Ik wilde het koppelen aan “mensen”. Mensen die heel laagdrempelig andere mensen konden helpen. Lopers als jij en ik aan het sporten zetten om kanker de wereld uit te lopen. Dit was van bij het begin mijn doel.
Het heeft lang in de kast gelegen, tot ik Frank Deboosere een mail stuurde en het hele project daglicht zag.

Met “De loop naar de maan” had ik stiekem gehoopt op een kleine doorbraak …ik ging ervan uit dat ik hiermee dat beetje waardering en naambekendheid zou hebben gekregen, ver van huis, maar ook heel dichtbij…
Naast het inzamelen van geld, het aanzetten tot sporten en een gezonde levenshouding – om anderen – zwaar zieken te helpen – had het leuk geweest dat beetje welverdiend respect voor de dingen waarmee ik al heel mijn leven bezig ben.
Op de maanreis kreeg ik links en rechts af en toe wel een schouderklopje, een paar lieve, vriendelijke woorden van buitenstaanders en van vrienden die zal ik absoluut blijven koesteren.

Toen ik voor het eerst met de mensen van Kom op tegen kanker aan tafel zat, had ik vooral het gevoel dat ze mij niet vertrouwden, “wie zou er nu met een idee afkomen dat hen niets zou kosten”. Men stelde heel veel vragen en ik heb altijd heel eerlijk geantwoord. Het enige wat ik in ruil vroeg was erkenning.
De weken die daarop volgden, werd ik ongerust, ik voelde me er niet meer goed bij dat ik hen het concept had gegeven. Ik had meer en meer het gevoel dat ze profiteerden van mij, terwijl ik hen toch een prachtidee had bezorgd.
Dat gevoel is tot op het einde gebleven, zelfs nu ze mij en m’n project naar de maan hebben gestuurd, kijk ik op dat vlak met een zeer slecht gevoel achterom.

Het werd vermoedelijk niet vernoemd op het slotevenement, maar uit protest was ik er niet bij.
Kom op tegen kanker is een goed geoliede machine, die in de ogen van veel goed presteert. Achter de schermen is de organisatie eigenlijk bikkelhard. Ze willen cijfers, elk jaar beter en meer, dankzij de duizenden mensen/vrijwilligers.

Ze deden geen moeite om me tijdens de 2×8 maanden durende campagne en al die tijd daarvoor, eens in de picture te zetten. Een tweet re tweeten, een bericht delen of liken, het gebeurde wel eens maar liefst niet te vaak. Het idee was van hen en zij beslisten hoe ze het wilden invullen.
Voor de wereld is loop naar de maan van kom op. Ik mocht wat blijven lopen achter de schermen.
Ik hoor de campagneleider nog zeggen “ iedereen heeft een plaats in zo’n campagne en die van “ons” is achter de schermen”.

Ik verlang absoluut niet naar een standbeeld, alleen dat beetje appreciatie had leuk geweest.
Bij lancering naar de maan vroeg ik aan “Kom op” enkel en alleen erkenning voor het totaalpakket dat ik hen had afgeleverd. Ik heb het nooit over geld gehad – laat dat duidelijk zijn.
Heel af en toe kreeg ik eens een naamvermelding, een snoepje, o.a. op de site en op de affiche, maar meer kon niet.
Ook bij “campagne” sta ik vermeld, maar dat heb ik zelf moeten vragen.

Gelukkig hebben de vedetten regelmatig eens mijn naam vermeld en keek ik met een goed gevoel naar al die berichten op sociale media van mensen die geld hadden ingezameld voor het goede doel.

Van bij het begin waren er meteorietinslagen: mijn naam stond in het persbericht ergens onderaan weggemoffeld, ook op de webpagina van de loop naar de maan stond ik in eerste instantie helemaal onderaan. Deelnemers moesten helemaal naar beneden scrollen om de maker van dit initiatief te ontdekken.
Een maanlandschap met diepe kraters vanaf de eerste dag…. Onze afspraken waren toen al niet nagekomen.
Pas nadat ik hen had gemeld dat ik dit niet apprecieerde, kwam er verandering op de site, maar toen was het persbericht al lang de wereld ingestuurd. Kom op tegen kanker heeft een mooi project ontworpen, las ik.

Ik voelde me al die tijd vaak als een marionet die af en toe eens op de scene mocht verschijnen, zonder publiek. Altijd achter de schermen want vooraan was geen plaats.
In de verte hoor ik nog een echo wegsterven in het heelal… jouw gloriemoment komt nog wel…
Op de slotdag van het evenement (jaargang 1) werd ik gehuldigd.
Ik kreeg een ster aan de hemel – op dat moment een stukje opgerold papier, terwijl diegene die het meeste geld had ingezameld voor de actie (An, een geweldige dame trouwens met een bijzonder groot hart) een ingekaderde versie kreeg. Dat beeld was voor mij ongelooflijk veelzeggend.

Die ene dag kreeg ik heel veel aandacht maar zo hoeft het voor mij eigenlijk niet te gaan. Zo zit ik niet in mekaar.
Het had allemaal zo anders gekund…met dat beetje menselijke appreciatie tijdens de campagne.
Ik heb ondertussen heel veel geleerd. Sommige goeie doelen zijn bikkelhard, niet alleen voor hun eigen werknemers, die er zich met hart en ziel voor hebben ingezet, maar ook voor vrijwilligers en BV’s die hun steen bijdragen.

Zo’n bedrijven moeten omzet draaien, het moet kunnen concurreren met anderen en de mooiste cijfers voorleggen en daarom wordt de loop naar de maan geschrapt –
Lopen en geld inzamelen via deze “menselijke” weg was niet rendabel genoeg.
Men gokt vooral op bedrijven, die móeten meedoen aan dergelijke acties want die brengen het meeste geld in de lade.
Voor de gewone mens die bikkelhard spaart goeie doelen is er geen plaats meer. Dat zal ook blijken uit het volgende loopevent dat kom op tegen kanker zal organiseren in maart 2018.
Passend bij de fundamenten waarop de westerse wereld is gebouwd: loodzware pilaren die vooral macht, winst en cijfers willen dragen. Voor het voetvolk worden de plaatsen onbetaalbaar.

Ik ben natuurlijk heel blij dat we ondertussen met z’n allen een paar keer op de maan zijn geland (en zelfs een eind terug zijn gelopen), ook het tweede jaar.
Blij dat ik mensen aan het sporten heb gebracht, uit hun zetel heb gehaald, gezond heb laten genieten met deze actie en voor heel veel vriendschap onder de lopers heb gezorgd. Die mensen hebben elkaar voor eeuwig gevonden.
Ik ben zo ontzettend blij dat ik op het 1ste slotevenement tranen zag verdampen, dat ik altijd hoop zag in de ogen van de deelnemers. Ze zullen me m’n hele leven bijblijven.
Telkens als ik naar de hemel kijk zie ik al die sterren fonkelen, de lopers uit het concept.

Het idee zelf stond voor iedereen open, iedereen kon deelnemen, of je nu beginnend loper bent of geroutineerde marathonman of vrouw bent, of je nu aan wedstrijden meedoet of gewoon een toertje in je vrije tijd wil gaan joggen, het maakte echt allemaal niet uit. Mensen aanmoedigen om sportief te worden en terwijl andere mensen helpen, dat was helemaal de bedoeling van het project. Ik ben zelfs vrij zeker dat veel mensen opnieuw zijn beginnen sporten door deze lancering, aan hun gezondheid zijn beginnen te denken en zich nieuwe doelen hebben gesteld… om anderen te helpen. En daar ben ik dan ook apetrots op!

Loop naar de maan heeft volgens mij z’n doel niet gemist (al hoor ik van kom op tegen kanker tegenstrijdige berichten als het over geld gaat) en daar ben ik superblij mee. Fantastisch dat er ondertussen reeds meer dan 570000 euro is ingezameld.
Een mooi bedrag om o.a. klinische studies te financieren voor niet-terugbetaalde geneesmiddelen voor kankers bij kinderen. Een bedrag waarvoor je als mens hard voor moet werken.
Spijtig dat we hiermee de vrienden, familie en collega’s die ondertussen door deze gevaarlijke ziekte werden opgehaald, niet meer kunnen terughalen. Maar we kunnen wel heel veel anderen helpen! En dat is toch ook fantastisch!
Maar toch was dat te weinig…het concept bracht niet genoeg op. Terwijl duizenden mensen geld inzamelden.

Zoals eerder geschreven is ook de reden waarom ik er op het tweede slotevenement niet bij was. Een stil protest tegen de werking van Kom op tegen kanker. Goed wetende dat ik jullie allemaal, al die goeie mensen, supporters en lopers enorm miste. De warmte die zo’n dag uitstraalt is niet te evenaren, zelfs niet met de mooiste dag van de heetste zomer.

Ik heb ondertussen een paar zaken geleerd.
Een goed hart wordt vaak misbruikt.
Erkenning is een woord dat niet meer herkend wordt.
Macht en geld overwinnen alles.
Loop naar de maan is geschreven voor mensen en door mensen, het toekomstproject met GOLAZO gaat over macht en geld.
En natuurlijk loop je dan als Kom op tegen kanker liever in het spoor van het grote Golazo, de marktleider in België.
Beide acties hadden perfect naast elkaar kunnen “lopen”

Toen ik vroeg om het project terug te hebben, kreeg ik een volmondig NEEN.
Ze hebben het veilig opgeborgen, zodat niemand anders er ooit van kan genieten…

Soit, ik sluit bij deze 2 mooie en ook leerrijke jaren af.
Ik bedank iedereen die in mijn project geloofde en wens het allerbeste voor zij die nog vechten, gevochten hebben of iemand verloren hebben aan kanker. En aan alle sponsors, hoe klein je bijdrage ook was, ergens daarboven is er wel een sterretje dat jou hiervoor bedankt.

Liefs, Steven Terlaeken