Gedichten
Klimaatverstoring
Al het ijs breekt, onze wondere wereld zinkt
Chaos neemt toe, ’t waardevolle verdrinkt
Hele dorpen verdwijnen tot diep in de kaart
Tropische winters, weinig volk blijft gespaard
Tijd sluipt verder, een uitstervende planeet
Woedende lava, zo verschrikkelijk heet
Aarde stuurt de laatste stuiptrekkingen door
Akelige gedachten zetten ons op ’t verkeerde spoor
Luister naar wat verstoord klimaat komt zeggen
Focus voor we de allerlaatste kansen droogleggen
#wedoenhetvooronzekinderenenkleinkinderen
Verstedelijkt
Zakelijk grijs vanop de grond tot boven in de lucht
Enorme blokken tot in de wolken, ontzettend veel gezucht
Ver en diep, elke teug adem is onvervangbaar vervuild
Ergerlijk lawaai, niemand hoort nog hoe natuur hier huilt
Neergestreken nationaliteiten hopen te overleven
Tijdelijk onderdak te vinden, hiervoor alles uitgegeven
Werkloos achtergelaten, bedrogen aan de rand van de stad
Afgemat tussen ’t stinkend vuil, zoekend naar een beter pad
Ambitieuze projecten, mensen komen samen op het plein
Langzaam wordt de kern weer leefbaar, stedelijk water bij de wijn
Fut brengt renovatie, het centrum vergeet even z’n pijn.
Kindervriend
Zelfverzekerd wandelen over de daken
Eeuwenlang al kinderen speelgoed overmaken
Sensationeel, alles wordt door de schouw gegooid
Toegejuicht, na 6 december z’n missie voltooid
Waanzinnige cadeaus in ongeziene luxetijden
Alleen maar groter, een materialistisch verleiden
Apparaten, onmenselijk, kunstmatig machinaal
Luidruchtige slachtoffers in ons hebberig verhaal
Fronsende wenkbrauwen, een oude mans’ moraal.
Helderziend
Vriesman aangekomen, bodem lichtjes bestrooid
In de verte stomende schouwen, de ochtend ontdooit
Jeugdig gras, stevig aan de grond genageld, stokstijf
Fragiel en onbeweeglijk in dat sprietgroene lijf
Tussen de velden kijkt de zon zachtjes over de rand
Warmte lijkt ver weg, winter op bezoek in ’t land
Aan de hemel is geen enkel wolkje meer te bespeuren
Al het grijs is weggetrokken, aarde begint op te fleuren
Land ontwaakt, ik sluit de ogen en begin te dromen
Feloranje zon, leuk dat je weer bent langsgekomen
Eenzaamheid
Vluchten, onafscheidelijk gekneveld aan de lont
In passionele schaduw een doel dat niet raakt afgerond
Een stukje uitgerafelde draad, houvast aan het verleden
Roodgloeiend, fel verbrand, zichtbaar geleden
Torenhoge vlammen, inspiratie praat tegen de muur
Warme uitstraling, fata morgana van oplaaiend vuur
Aangewakkerd zolang het vet vloeibaar kan verder lopen
Achtergelaten in ’t donker, in een hoekje weggekropen
Littekens verraden de onmacht in hard geworden brij
Flakkerende vonken, bedekte eenzaamheid dichtbij