Gedichten
Hoofdbestuur
Verwen jezelf, begin eindelijk te leven
In je eigen boezem kijken, ver van dat streven
Een grote stap opzij, maar niet al te ver weg
Rust bespreekbaar maken, intern overleg
Een lach in de verte, de dag buitengewoon
Nog mensen die stralen, veel warmte zo schoon
Triestige blikken, hoe gaan we ze genezen
Waarschijnlijk zijn ze ooit ergens afgewezen
Inspiratie zit verstopt in de stilte van ’t bestaan
Nauwelijks vindbaar, we moeten er voor gaan
Tevredenheid kruist ons dagelijks parcours
Ingepakt en uitgestald, nooit stiekem jaloers.
Geloof in jezelf, staar naar ’t uitdagend licht
Neem je dagdromen mee, geniet van ’t vergezicht
Een traan stroomt als de dijken het begeven
Ga enkel voor waarden waar jij wil om geven
Energie onuitputtelijk, tot de rust wederkeert
Niets uitbesteden tot je op je rustplaats aanmeert
Bladvulling
Drie triestige maanden, herfst is ’t land ingewaaid
Ruige regen door de takken, bladeren weggemaaid
In de goot liggen lijken, ongelukkig neergekomen
Ellendig naar beneden getuimeld, leven ontnomen.
Eervol doodgevallen, platgewalst en opengereten
Naamloos achtergelaten, tot de nerven opgegeten
Troosteloze blikken, binnenkort door winter bedekt 
Wit-kleurig ingepakt totdat zon haar stralen strekt
In ’t gras, op straat, vastgekleefd op weg naar de riool
Nergens anders zoveel zwaargewonden op de dool
T‘ wordt buiten heel snel donker, ongezellig koud en kil
Iedereen zit achter muren, op vele plaatsen is het stil
Groen wordt geel oranje en zelfs donkerrood
Nazomer ging slapen, maar is nog niet helemaal dood
Elke boomsoort deelt zijn vruchten die net zijn afgekraakt
Gras stopt met groeien, tot de lente opnieuw ontwaakt
Een kleurrijke periode, overschilderd door zwart-wit
Neergestreken bij de open-haard, gesprekken nooit verhit.
Herfstlandschap
Toegekomen herfstdag, kruidenhoek kaalgevreten
Weergaloze slakkenaanval, spinnen die uit netten eten
Energieke merel bespeelt z’n mooie gele toverfluit
Enthousiasme in de natuur, tuin pakt z’n vruchten uit
Episode afgesloten, onze zomer is het noorden kwijt
Nevel, die zich zachtjes over afgereden gras verspreid
Twee duiven op de dakrand, stralend van geluk
Wijnranken vol druiven, wachtend op de trossenpluk
Intellectuele mieren, bezig aan hun meesterwerk
Nachten verlengen, duisterdonker toont zich beresterk
Toekijkende bomen, winterslapers aan het gapen
In het water smeden de laatste larven hun uitstekend wapen
Gretig zoeken naar wat mensenbloed onder de warme huid
Nest van paddenstoelen rijst jachtig de vochtige grond uit
Elegant oranje, verfraait de mooie herfstavond
Grote zwermen vogels vertrekken, hoog boven de grond
Ervandoor, voor een paar maanden naar een zonnig land
Nagenieten van dit kleurrijk seizoen, zo extra vagant
Dag tegen kanker
En plots krijg je onverwacht slecht nieuws te horen
Een paar verschrikkelijke woorden die je leven verstoren
Nu meteen, stante-pede, uit de realiteit gehaald
Eensklaps op afzondering, compleet verdwaald
Nerveuse noodsignalen, de kamer hopeloos vergrendeld
Thuiskomen tussen de tralies, door natuur geveld
Wachten op een vonnis, nooit misdadige feiten gepleegd
In een wereld zonder rechtspraak, de moraal weggeveegd
Neerkomen in een vertrek waar geen ademruimte is gegund
Tegen de ziekte vechten, die het op je lichaam heeft gemunt
Innerlijke veldslag, het brein bijna volledig lam gelegd
Geen weerstand, een waanzinnig oneerlijk gevecht
Niettegenstaande deze verschrikking, altijd blijven hopen
Eindeloos lange wachttijden, door een naaldoog gekropen
Geef nooit op, durf verder dromen, geloven en gaan
Eigenzinnig terugvechten, d’ er altijd tegenaan
Nabije toekomst overleven, elke kanker verslaan
Verjaren
Vaste waarde, altijd opnieuw wat wijzer
Een jaartje ouder, een beetje grijzer
Race door de tijd, te weinig stil gestaan
Juichende mensen, je ego vooraan
Alle kaarsen meedogenloos uitgeblazen
Rijper geworden, klinkende glazen
Een dag met niets dan wensen, alles geven
Nagenieten en vooral voort blijven zweven