Gedichten
Vlok
Zigzaggend, met duizenden naar beneden
Een winters tapijt, landschap aankleden
Volgepropte kussens, zachtjes uitgeklopt
Een witte laag op de koude grond gedropt
Nieuwsgierig, met honderden op het gras
Eindeloos witte vlakte, allemaal in hun sas
Nat, stevig plakkend, als vrienden bij elkaar
Traag gedropt, een leger zonder gevaar.
Wanhopige kinderen laten zich gewillig vallen
In groepjes gaan sleeën, gooien met ballen
Noodgedwongen, ineens uitgemoord
T zout gestrooid, sneeuw verandert van woord
Ijzig koud wegstromend van riolen naar beken
Gesmolten, op weg naar andere streken
Terug opgenomen in de golven van de zee
Warmte van de zon neemt alle druppels mee
En dan weer in de wolken, helemaal opgetogen
Elke keer opnieuw, als ze buiten mogen.
Winterslaap
Zwaarwegend ijs, seizoen toont z’n hardste kant
Een dikke laag water, vastgekleefd aan ‘t land
Spiegelglas met een onvoorspelbaar oppervlak
Echo’s weggedoken, de waarschuwingen te zwak
Noordenwind wakkert aan, de koude begeleid
Tintelende tenen, klaar voor een bittere strijd
Winter weegt op mensen, niets dan donkere dagen
Iedereen depressief, veel burgers aan ‘t klagen
Nergens nog buitenwarmte, dampende schouw
Toegenomen twijfels, de wereld grijs en grauw
In diepe slaapgevallen, het hart stevig ingevroren
Geen lieve woorden, geen onuitwisbare sporen
Trappel niet ter plaatse, zoek mee naar dat vuur
Wakker worden, op weg naar een nieuw avontuur
Energie opwekken, meer in jezelf gaan geloven
Episode afsluiten, het hoofd weer naar boven
Vijf voor twaalf
Vijf voor twaalf, alles wordt stil
Ingekrompen ozonlaag, buiten veel te kil
Jagend gat dat alsmaar breder wordt
Fijngemalen deeltjes, leven ingestort
Echo’s schreeuwen naar definitieve stop
Niemand die omkijkt, van regen in de drop
Tijd tikt weg, iedereen blijft blind
Woorden verdwijnen in woeste Noorderwind
Immense filter neigt roemloos te verdwijnen
Norse bevingen, onze kansen verkleinen
Tochtgaten, enkel creatie van giftig stof
Iedereen is schuldig, velen doen alsof
Geloven in nieuwe kansen, aarde verluchten
Trek aan de alarmbel, blijf niet ontvluchten
Weg met dat egoïsme, adem de natuur
Eer wat nog rest, vorm nieuw zelfbestuur
Elke tel is belangrijk in de laatste uur
Watertanden
Verdrinken, de bodem niet meer voelen
In golvend water zinken en onderkoelen
Enorme tegenstroom, niet ver meer geraken
Roeien omdat je geen zin hebt om te kraken
Elke poging mislukt, een kletsnatte koffer
Nergens nog wegwijzers, weer ‘n opdoffer
Tal van boeien, veel te ver van hier
Wankel op het water, weinig speelplezier
Irrigatie, op weg naar een vruchtbaar land
Nieuwigheden ontdekken aan de overkant
Telkens zon weerspiegelt en verbeelding werkt
Is er immense ontlading, het innerlijke versterkt
Geven en nemen, geloven in de hoop
Teugje verse adem happen, energieke toeloop
Water, zo onmisbaar, op naar nieuw leven
Eens stroming gevonden, dan jezelf geven
Eenvoudig balanceren, op golven blijven kleven
Stappenplan
Doorstappen, ver weg van hier
Rust en stilte, enkel wandelplezier
In het mooie landschap verdwalen
Eenvoudig opwarmen aan zonnestralen
Eenzaam bezig in gedachten
Nergens aan denken, niks verwachten
Tussen de graanhalmen verdoofd
Wind blaast alle beelden uit het hoofd
Identiteit zoeken, de lieve levensinhoud
Nergens hoor je nog echo’s, diep in het woud
Tijd om te rijpen, een nieuwe vrucht
Idyllische plekjes, de fel blauwe lucht
Grote wolken, je bent helemaal vrij
Traag marcheren, zalige verwennerij
Weg naar nieuwe uitdagingen
Enkele richting, kort bij de kleine dingen
Eigen ideeën krijgen kans om te ontspringen