Nevelig landschap, in het onbekende verzeild
Een hoop mist voor de ogen, niks meer afgepeild
Geen uitweg achter een ondoordringbaar gordijn
Elk teugje adem lijkt het laatste te zullen zijn
Nergens een lichtpunt, geen zon te bespeuren
Eigenaardige geluiden, onverenigbare geuren
Niemand had ooit zoiets kunnen voorspellen
Terneergeslagen, vertrouwen aan ‘t vervellen
Wanhoop nabij, geen uitweg meer te vinden
In rode draden verstrengeld, leven inbinden
Naarstig op zoek naar dat kleine beetje licht
Troosteloos stilstaan, geen enkel vooruitzicht
In de verte lijkt de wind stoom af te laten
Grote wolken die met de hemel staan praten

Verrassend veel kleine druppels vallen naar beneden
In de grond gesijpeld, een heuse tragedie vermeden
Eindelijk wordt de lucht opnieuw hemelsblauw
Roodgloeiende zon die opkomt, fel dampende dauw

Zonnestralen prikken door de ochtendlucht
Eenvoudig, boterzacht, nacht is op de vlucht
Vrieskou jaagt zijn laatste adem in de grond
Enkele pasgeboren plantjes raken zwaargewond
Natuur ontwaakt, nesten worden afgewerkt
Eitjes voorbereid, door de katten opgemerkt
Nerveuze pieren, die teder de oppervlakte voelen
Tochtgaten, de keiharde grasvloer omwoelen
Warmte langzaam voelbaar over het hele land
Iedereen gelukkig, de laatste kolen opgebrand
Nog even, IJsheiligen op weg naar hun plek
Tegen 15 mei sluit Sint Sofie voorgoed het hek
Indrukwekkend hoe alles stilaan wakker wordt
Gevleugelde insecten, hun leven vaak te kort

Vloeiend water, essentieel in het aards paradijs
Iedere bewoner geniet van fijn gesmolten ijs
Eindelijk, het grasveld bezaaid met mooie kleuren
Roodgele, blauwe bloemen, om mensen op te fleuren