Vrolijk mens, de wereld redden met je goed humeur
In je ogen straalt zon, omgeving schenkt z’n zachte kleur
Juichen naar de schaduw waarin kilte verschuilt.
Fantastisch, druppel verdampt voor het lichaam huilt
Eenvoud, ultieme redder van onze blauwe planeet
Natuur bewonderen, met aandacht voor lief en leed
Toveren met woorden, strooi alle verbeelding uit
Weiland met bloemen, geen oorverdovend geluid
In een beekje walsen afgeknapte bladeren in het rond
Niemandsland zo enig universeel, water in de mond
Tegen flanken stijgt een pad met niets dan groene hoop
In de grond verdiepen wortels zich naar hun levensloop
Geen stekelstruiken, die ernstige wonden graveren

Veel planten en vruchten klaar om zich te engageren
Ingeboezemd, kloppend hart tikkend in het woud
Jeugdig jonge teksten, kracht van erosie in ‘t hout
Fijn geschreven, onbetaalbaar, het puurste goud

Verwant, 2 kaarsen die de kamer verlichten
In ‘t schemerduister, het zwarte gat dichten
Elkaar betasten, bijzonder mooie kleuren geven
Rondkijken, bij elke windstoot even kleven
Enkel in de schaduw, groeien ze in mekaar
Noem het vrijheid, gesprekken zonder gevaar
Trots brandend, voortdurend naar elkaar staren

Warme pretpraat, de gezelligheid bewaren
Intuïtief harder branden, genot kan blijven duren
Nostalgie komt naar boven, in hetere vuren.
Totaal los en onophoudelijk verhitten
Inbeelden, zichzelf zijn, het mooiste bezitten
Genieten, vooraleer ze worden uitgeblazen

Verlichten en elkaar blijven verbazen
In stilte hopen op samenleven met elkaar
Jeugddromen tegen de muur, zonder brandgevaar
Fantaserende vlammen, weinig commentaar