Gedichten
Uitzicht
Dichte mist, schaduw schuilt achter ’t gordijn.
Eigenzinnig en hulpeloos, harde kreten uit ’t ravijn
Rode druppels, roestlittekens op gladde stenen
Tranen niet te stoppen, lichaam dat blijft wenen
Immens veel silhouetten, aaseters levend en gezond
Eten voor de gieren, schuimend sap in de mond
Nachten verdonkeren, vallei heeft het koud
T ruikt er naar bittere nasmaak, onopgelost en oud
In een cirkel draaien, ’t hoofd denkt op te geven
Een zoektocht naar heroriëntatie, zonlicht doet leven
Naar nieuwe uitzichten, akelige leegheid vergeven
Tintelt
Teruglopen, stop onzichtbaar lijden
Wakker geworden, voor een leeg hoofd strijden
Al maanden rennen keuzes bloedbanen door
Al maanden zoek je naar ’t juiste spoor
Leve dé uitweg, een aangenaam warm licht
Fantaseren, op naar haalbaar tegenwicht
Twijfelend, met die eindstreep in ’t vizier
In een paar uur wordt sleur, zalig veel plezier
Emotioneel en fier dat je bent aangekomen
Na zo’n prestatie begint iedereen te dromen!
Spoorweg
Eenzaam geklemd op rails, een volgelopen maan
Lichtpuntjes in ’t donker, ’t gerekte lichaam komt er aan
Fluitend ijzer, afzijdse wind zijn gegeerde bondgenoten
Trots de sporen op, in dezelfde bedding nagefloten
In het station liggen bezoekers te overnachten
Een troep nerveuse blikken, verzonken in gedachten
Nieuwsgierig kijkend, op perrongeluk te wachten
Dichtbij
T’ is met jou dat ik wil leven, al m’n tijd wil delen
In goede en kwade dagen, van ontspannen tot vervelen
Een huis met grote ramen, naar de bloementuin kijken
Niet bang voor daarbuiten, voor je schoonheid bezwijken
Thuis komen, beseffen dat jij altijd om me zal geven
In jouw ogen straalt gastvrijheid, onze liefde blijft leven
Elke kamer hangt vol vriendschap, die welkom op de deur
Niets dat zo belangrijk is, jij geeft mijn leven kleur
Ontslagen
Niemand is onmisbaar, vervanger snel gevonden
Egocentrisme, gekwetsten, heel wat zwaargewonden
Geen mens verdient een abrupt afscheid in mineur
Een woordje waardering, hoop, dat beetje meer kleur
Nietszeggend worden harde woorden uitgesproken
Twee wegen uit elkaar, richtingwijzers afgebroken
In seconden ontploft verleden, toekomst rood-zwart
Erg diep gekerfde groeven, door ’t menselijke hart
Nuanceer misstappen, gun mensen een nieuwe start