Diep in de zee, in de verte geluid van woeste baren.
Raadselachtig, onvoorspelbaar, geen gevaren
Inwoners kijken met loodzware ogen in ’t rond
Eensgezindheid, een met lucht gevulde mond.
Elke bel bewaart gevoelens die snel open zullen breken
Nederig uiteengespat nog voor de ballon kan spreken
Tragedies zinken, daglicht bijna niet meer te zien
Weg naar de bodem, onbeweeglijk clandestien
In de stroming gezet, onvermoeibaar op en neer
Naadloos bewegen, elke dag in dezelfde sfeer
T’ blijft een eigen leefwereld, diep daar beneden
Iedere bewoner heeft voor zijn plekje gestreden
Gastvrije eilandjes, gekleurd volgens het seizoen

Zorgeloos wiegend op het golvend ritme van toen
Elegant en vinnig, geen bloeddorstige rovers te zien
Verschillende soorten leven hier in vrede bovendien
Een voorbeeld voor de mensheid, opmerkelijk zowaar.
Nergens ziet men ruzies, noch uitgesproken commentaar

Tientallen paden verdwijnen diep in het bos
Wegen vol bezaaide mogelijkheden, laat verleden los
Elke vierkante meter, dapper gevuld met boeiend leven
Eigenzinnige schaduwen, zonovergoten en aangedreven
Ervaring prikt z’n lichtinval dwars door het bladerdak
Nergens zo’n uitgeruste vlakte van ontspanning en gemak
Takjes kraken, stokoude veranderingen breken door
Wandelen in eigen wijsheid, zoeken naar ’t juiste spoor
Impulsief stappen zetten, genieten van het woud
Niemandsland verkennen, geur van levend hout
Torenhoog, onvervalste verse lucht voor de longen
Idealen van de toekomst, te weinig doorgedrongen
Groen is de ruggengraat van ons bestaan

Zuiver en ontastbaar, ver van de mensheid vandaan
Evenwicht te lang verstoord, laat ons het leven herpakken
Vele kleintjes maken groot, we moeten knopen doorhakken
Eenvoud, hét woord waarin we opnieuw moeten geloven
Natuur offert zich helemaal op, laat ons niet verder beroven