Gedichten
Leeggelopen
Een uitgeputte traan, aangetaste huid
Lijden, geruisloos, heel zachtjes vooruit.
Fragiel glijden naar ’t dal diep daar beneden
Af en toe stilstaan, helemaal moegestreden.
Crisis doorzwommen, nog een hele weg te bekampen
Heel het leven op zoek naar waardig verdampen
Traan wil voortbestaan, zich ergens vastklampen
Opgenomen
Traag voortbewegend, iedereen geviseerd
In elke hoek staat ’n camera die leven detecteert
Eigenzinnig oog, niemand zal ongezien voorbijgaan
Nagenoeg elke beweging wordt aan de rol afgestaan
Achter de schermen zijn de mooiste dingen snel gewist
Collectieve waarden verdwijnen tot diep in de kist.
Hartelijke beelden, nooit aan de wereld getoond
Tenietgedaan wanneer opnames worden verschoond
Alzheimer (werelddag Alzheimer steeds op 21/09)
Niet meer weten waar je bent of wat je doet
Een eigen leven leiden, wereldvreemd voor goed
Geen weg terug, stukjes uit het verleden vergeten
Ellendig dat geschiedenis stil wordt weggevreten
Niemand herkennen, veel beelden geseponeerd
Alzheimer gedraagt zich grillig, het domineert
Chaotisch, heel je entourage is actief gebleven
Helaas verward en uit je eigen kamer verdreven
Tijd staat stil, maar je lichaam blijft verder leven
Pesten
Angstig naar school, altijd maar vluchten
Chaos in ’t hoofd, onophoudelijk zuchten
Hulpeloos buitengesloten, zwaargewond
Tranen geabsorbeerd tot diep in de grond
Alles wordt stil, hij of zij is er ineens niet meer
Chantage gestopt, waar begint het morgen weer?
Hoeveel doden moeten we nog begraven?
Toekomst, geef mensen een veilige thuishaven
Kussengevecht
Zwoel, als de teder strelende zomerwind
Emoties overbrengen, waarin liefde verbindt
Verleidelijke warmte, samen geheimen onthullen
Een smakkerd met niets dan passie vullen
Nauwelijks ademruimte, onhoudbaar wilde lippen
Adrenaline en fantasie, vurige vonken ontglippen
Charmeren, een gevoel tot diep onder de huid
Hartelijk, met zo weinig woorden naar buiten
Teder zoenen,… terwijl we elk de ogen sluiten