Tranen verdampen zodra zon erop kan schijnen
Wegstervend in de diepte, ze lijken weg te kwijnen
Investeren in toekomst, loslaten wat pijn heeft aangedaan
Neergestreken, gezellig thuisgekomen in dat eigen bestaan
Toasten op overwinning, vreugde en verdriet verweven
In Cava-bubbels bruist verlangen naar dat nieuwe leven.
Gas genoeg, het vuur kan branden tot lichaam dooft

Aankomen op die heerlijke plek, helemaal zoals beloofd
Creëer, kneedt dromen tot ze comfortabel ’t bed uitstappen.
Help in eenvoud te bestaan, voor ze dicht beginnen klappen
Tranen van blijdschap en kansen om samen te ontsnappen…

Nergens veilig, waar moet ik me nog verstoppen ?
Elkeen heeft recht op leven, ben ik mezelf aan ’t bedotten
Ga weg, kom nooit meer terug in dat bestaan van mij
Eindig hier met je gedachten en maak me terug blij
Negeer dat beeld in je hoofd, laat me toch vertrekken
Trap niet op m’n schaduw, die wil zich verder strekken
Iedere dag verliezen we beiden veel kostbare tijd
Eindeloze discussies over wachten, over spijt
Nooit zal ik vergeten hoe hard we het hebben gehad

A.u.b. laat me met rust, ik ben je achtervolging zat
Commandeer niet, geef me kans opnieuw mezelf te zijn
Het leven is te mooi, verdwijn uit mijn onschuldig brein
Terugkomen hoeft niet, dat doet veel te veel pijn…

Achtergelaten, meermaals in de rug gestoken
Collegiale drop down, volledig afgebroken
Heel alleen in de hoek gedreven, ontaard
Toxisch behandeld, giftig, van niets gespaard
Te weinig tegengif, geen vertrouwen meer
In de kern geraakt, het hele lichaam doet zeer.
Elk woord afgewogen, sprakeloos kapot gegaan
Neergestort, langzaam ontspringt de traan

Angstig zoeken naar een deur die open staat
Comfortabel praten over wat er in je omgaat
Hulp roepen, hard krijsen, leeglopen in ’t dal
Troosteloos zoeken naar lichtpunt in de trappenhal

Zelfverzekerd trekt stroom waterdraden door ’t land
Een boot vol twijfels vaart zachtjes tot dicht tegen de kant
Voort dobberen in een eindeloze wereld vol mogelijkheden
Even ’t noorden kwijt, een moment om het stuur uit te besteden
Niet meer weten hoe dat roer draait, lijdend voorwerp drijft door
T weerspiegelend riviervlak duwt onzekere golven naar voor
In de diepte ligt vertrouwen, zou dat wel de oppervlakte halen?
Een onzekere kapitein denkt aan proberen en evenzeer aan falen
Niemandsland ligt dichtbij, plaats waar wankelen wordt aanvaard

Alles hangt af van beslissingen, elk aanmeren is het waard
Controleer de schipper niet, zwijg over wat er moet gebeuren
Herhaal dat piekeren ongegrond is, het opent vastgeroeste deuren
Twijfels accepteren…, nog voor de hele boeg door kan scheuren