Gedichten
Schaakmat
Niemand is hetzelfde, er worden kansen gegeven
Een mens, gelijk geboren, toch anders gaan leven
Gerechtigheid, een schaakspel met identieke stukken
Een cruciale strategie, meer kansen om te lukken
Nergens zoveel zetten, verschuivingen in een bestaan
Torens, paarden beschermen, lopers laten gaan
Iedereen verdedigt, niemand wil hoop, noch status verliezen
Een pion is niet vies om voor kleine dingen te kiezen
Nederige koning, machteloos tegenover zijn grote koningin
Een paar denkbeeldige spinsels, op naar schaakmat en gewin
Experimenteren, slimme spelers, veel onopgeloste vragen
Niet te min beslist het lot of we de nieuwe stap wagen
Weerbericht
Als de zon het hart verwarmt, breekt de wereld open
Creëert men nieuwe dingen, begint leven te lopen
Homogene wolken, een bijzonder makkelijk overleg
Tropische kleuren in de omgeving, grijs valt even weg
Tevreden en gelukkig, elkeen kan nu de wereld aan
In zo’n hoge drukgebied wil iedereen blijven bestaan
Een elegante sluier ochtendnevel landt boven de velden
Nauwkeurig afgezet, ’t gras verzamelt mistige helden
Een liedje vol noten, zingen en dansen, vooruitstreven
Energie geeft moed om onze ongerepte dromen te beleven
Neergestreken realiteit, liefde aan de wereld doorgeven
Hartig
Zomer of winter, een goed hart voelt altijd warm aan
Een stuk goud in het lichaam, een boeiend orgaan
Verankerd tussen draden, kloppend op gevoel
Eenvoudig, soms moeilijk, gaat het af op z’n doel
Nietszeggend, zo heerlijk dat het ons leven schenkt
Tikkend loopt ’t verder, tot het einde zich mengt
In de schedelkom kampen gedachten hart tegen hard
Eens maken ze ons gelukkig, dan weer zijn ze verward
Niks is mooier dan het op z’n juiste plaats te dragen
Een groot hart vol liefde, iets durven, iets wagen
Een hart is bekommerd, de geest gaat beslissen
Nerveus afwachten, want hij kan zich vergissen…
Donkergroen
Zwartkijkers, zoveel mensen die schuw zijn voor ’t licht
Een wereld onttrokken aan veelbelovend zicht
Staren doen ze maar een paar meters om zich heen
Tafelen zonder kleuren, beklag over steen en been
In zo’n hart kan warmte niet brengen wat het wil
Een klein beetje liefde, ’t grootste deel blijft ijzig kil
Nachten primeren, helderheid wordt het gat ingezogen
Ellendige stilte, ondergrond lijkt helemaal uit te drogen
Een plaats waar men niet zingt, geen lach kan vrijgeven
Nergens dat beetje vreugde, nergens dat beetje leven…
Stilte
Veelzeggend, als stilte met jou begint te praten
In nissen van bestaan kruipt, zich nestelt in de gaten
Jammerend en onhoorbaar, veel erger dan gefluister
Futloos vluchten, realiteit verstopt zich in ’t duister
Tekortkomingen, geen spraakwaterval om in te duiken
Interesses onbereikbaar, alles langzaam opgebruiken
Eervolle uitleg zoeken, alleen nog ronddolende vragen
Nooddeuren vergrendeld, je kan niets meer verdragen
Explosie diep van binnen, de puinhoop brokkelt uiteen
Essentiële fundamenten weergaloos geraakt, zacht geween
Nuchter uitkijken naar toekomst, “waar kan ik nu nog heen…”