Dichte mist, schaduw schuilt achter ’t gordijn.
Eigenzinnig en hulpeloos, harde kreten uit ’t ravijn
Rode druppels, roestlittekens op gladde stenen
Tranen niet te stoppen, lichaam dat blijft wenen
Immens veel silhouetten, aaseters levend en gezond
Eten voor de gieren, schuimend sap in de mond
Nachten verdonkeren, vallei heeft het koud
T ruikt er naar bittere nasmaak, onopgelost en oud
In een cirkel draaien, ’t hoofd denkt op te geven
Een zoektocht naar heroriëntatie, zonlicht doet leven
Naar nieuwe uitzichten, akelige leegheid vergeven