Zwartkijkers, zoveel mensen die schuw zijn voor ’t licht
Een wereld onttrokken aan een veelbelovend zicht
Staren doen ze maar een paar meters om zich heen
Tafelen zonder kleuren, beklag over steen en been
In zo’n hart kan warmte niet brengen wat het wil
Een klein beetje liefde, het grootste deel blijft ijzig kil
Nachten primeren, helderheid wordt het gat ingezogen
Ellendige stilte, ondergrond lijkt helemaal uit te drogen
Een plaats waar men niet zingt, geen lach kan vrijgeven
Nergens dat beetje vreugde, nergens dat beetje leven…